DREAD, 2016
installation
«Δυο κάρβουνα στο θυμιατό
και δυο κουκιά λιβάνι
κι ένας σταυρός από καπνιά
στ’ ανώφλι της πατρίδας»
Γ. Ρίτσου «Αυγή»
The thresholds of homes, “marked” by a christian cross following the resurrection, as a sign that provides safety and protects the family from “evil”. We know that this particular custom originates in the Old Testament and the tenth plague unleashed by God against Egypt. All of the land’s firstborn were stricken by an “angel of the Lord” and died within one night. The Israelites, in obeissance to “god’s command”, painted the doors of their houses so they were set apart from those of the Egyptians and their children were spared.
Europe and the West more generally, seems to be slowly returning to its past of dread. “Humanitarian wars”, thousands of refugees, drownings, fences, militia, laws, gun merchants, neo-nai parties.. Out :own” home “must be protected” by the multitudes who are the casualties of “our” wars, the wars of the west against those of a different religion.
After the collapse of real Socialism, the promise of triumphant capitalism was absolute freedom, freedom of movement, prosperity and the technology which would liberate from work. These and other promises, a few years on, have been reduced to a bad joke. Capitalism always favors the announcement of novelty. The worship of novelty and of youth is among its basic constituents. But capitalism is the old order and for it to keep alive it seeks new blood and it goes back to destruction. Out of a molting fur, symbol of the bourgeoisie, emerges the dreaded face of fascism, so familiar to this locality, Kokkinia.
The Left in Greece (as well) incorporated and was assimilated by its opponent’s dominant fields – religion, metaphysics and the nation-state. In truth, however, we are countryless because we have failed to create socieities of equality, justice, communal property and true freedom. This return is what interests me, the return to a place which has yet to exist.
==============
Δημήτρης Χαλάτσης
ΖΟΦΟΣ
«Δυο κάρβουνα στο θυμιατό
και δυο κουκιά λιβάνι
κι ένας σταυρός από καπνιά
στ’ ανώφλι της πατρίδας»
Γ. Ρίτσου «Αυγή»
Τα ανώφλια των σπιτιών «σημαδεμένα» με χριστιανικό σταυρό μετά την ανάσταση σαν σημάδι που προσφέρει ασφάλεια και προφυλάσσει την οικογένεια από «το κακό». Γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο έθιμο έχει προέλευση από την Παλαιά Διαθήκη και την δέκατη πληγή που έστειλε ο θεός για να πλήξει τους Αιγύπτιους . Ένας «άγγελος κυρίου» χτύπησε όλα τα νεογέννητα παιδιά τους που πέθαναν όλα σε μια νύχτα. Οι Ισραηλίτες έβαψαν σύμφωνα με την «εντολή του θεού» τις πόρτες των σπιτιών τους, για να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των Αιγυπτίων και να μη χτυπηθούν με θάνατο και τα δικά τους παιδιά. Η Ευρώπη αλλά και Δύση γενικότερα φαίνεται να επιστρέφει σιγά-σιγά στο ζοφερό της παρελθόν. «Ανθρωπιστικοί πόλεμοι», χιλιάδες πνιγμένοι πρόσφυγες, φράκτες, στρατοί, νόμοι, εμπόριο όπλων, νέο-ναζιστικά κόμματα… Το «δικό μας» σπίτι «πρέπει να προστατευτεί» από τις στρατιές των απόκληρων των «δικών μας» πολέμων, των πολέμων της δύσης ενάντια στους αλλόθρησκους.
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού, η υπόσχεση του θριαμβευτή καπιταλισμού ήταν η απόλυτη ελευθερία, η ελεύθερη μετακίνηση, η ευημερία, και η τεχνολογία που θα απελευθέρωνε από την εργασία. Αυτές και άλλες υποσχέσεις, έπειτα από μερικά χρόνια αποτελούν ένα κακόγουστο αστείο. Ο καπιταλισμός πάντα αρέσκεται στην επαγγελία του νέου. Η λατρεία του νέου και της νεότητας είναι από τα βασικά του συστατικά. Αλλά ο καπιταλισμός είναι το παλιό και για να κρατηθεί στη ζωή ζητά φρέσκο αίμα και επιστρέφει στη καταστροφή. Μέσα από το από το μια γούνα που μαδάει, σύμβολο της αστικής τάξης, ξεπροβάλει το ζοφερό πρόσωπο του φασίστα, που τόσο καλά γνωρίζει αυτός εδώ ο τόπος, η Κοκκινιά.
Η αριστερά (και) στην Ελλάδα ενσωμάτωσε και ενσωματώθηκε από τα κυρίαρχα πεδία του αντιπάλου της, τη θρησκεία , τη μεταφυσική και το έθνος-κράτος. Ουσιαστικά όμως είμαστε άπατρις γιατί δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε τόπους, κοινωνίες ισότητας, δικαιοσύνης, κοινοκτημοσύνης και πραγματικής ελευθερίας. Αυτή η επιστροφή με ενδιαφέρει, η επιστροφή σε ένα τόπο που δεν υπάρχει ακόμη.
NICE! 